ပင္လယ္ျပင္တြင္သေဘၤာပ်က္၍ အသက္ကယ္ ေဖာင္ေလးႏွင့္ လြတ္ေျမာက္လာသူ ကုိဒသဂီရိ ၊ ကုိေဇာ္ဂ်ီ ၊ ကုိစကူ သံုးဦး သည္ ကြ်န္းတက်ြန္းေပၚသို႕ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။
ထိုက်ြန္းေပၚရွိ လူသားစား လူရိုင္းမ်ားက ၎တို႕ကို ဖမ္းဆီး လို္က္ကာ လူရိုင္းဘုရင္ထံ ေခၚေဆာင္သြား သည္။
လူရိုင္းဘုရင္က “ေအး ဒီကြ်န္းေပၚ ေရာက္လာသူေတြကို ငါတို႕က သတ္စားေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသတ္ခင္ မွာေတာ့ အခြင့္အေရး တခုေပးတယ္။ အဲဒါက မင္းတို႕ ေတြ တနာရီ အတြင္းမွာ သစ္သီး ၁၀ လံုးစီ ယူလာဖို႕ပဲ။ အဲဒါ မင္းတို႕ သစ္သီး ဆယ္လံုးစီ အျမန္သြားရွာခဲ့ၾက။”
သံုးေယာက္သား အေျပးေလး ထြက္သြားၾကသည္။ ပထမဆံုး ကုိဒသဂီရိ က ပန္းသီး ဆယ္လံုးေကာက္ယူ၍ ျပန္ေရာက္လာသည္။
ထိုအခါ လူရိုင္းဘုရင္က “အဲဒီ ပန္းသီး ဆယ္လံုးကို မင္းစအိုထဲကို တလံုးခ်င္း သြင္းရမယ္။ မင္း မ်က္ႏွာမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မျပရဘူး။ တကယ္လို႕ မင္းမ်က္ႏွာမွာ တစံုတရာ စိတ္ခံစားမွဳျပသရင္ မင္းကို သတ္စားမယ္။”
ကုိဒသဂီရိ က အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ သံုးလံုးေျမာက္တြင္ နာက်င္မွဳေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ရွံဳ႕မဲ့သြားမိ၏။ ခ်က္ခ်င္း အသတ္ခံလိုက္ရသည္။
ထို႕ေနာက္ ဒုတိယ ကုိေဇာ္ဂ်ီ ျပန္ေရာက္လာ၏။ သူ႕လက္တြင္ ေညာင္သီး ဆယ္လံုး ပါလာသည္။ လူရိုင္းဘုရင္က သူ႕ကို ပထမ လူအတိုင္း ေစခိုင္းသည္။ ဒုတိယ လူက သူ႕အတြက္ အခက္အခဲမရွိႏိုင္ေၾကာင္း သိ၍ ၀မ္းသာသြား သည္။ သို႕ေသာ္ ၉ လံုးေျမာက္ ေညာင္ေစ့ သြင္းၿပီး ခ်ိန္တြင္ မေအာင့္မအီးႏိုင္ ရယ္ေမာလိုက္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ အသတ္ခံ လိုက္ရသည္။
ကုိဒသဂီရိ ႏွင့္ ကုိေဇာ္ဂ်ီတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ တမလြန္ဘ၀တြင္ ဆံုဆည္းမိၾက၏။
ကုိဒသဂီရိ – “ေဟ့ေကာင္ မင္းေတာ္ေတာ္ညံတဲ့ေကာင္ပဲ။ ငါ့ရဲ႕ပန္းသီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြမို႕ ထားပါေတာ့၊ မင္းေညာင္သီးေလးေတြက ဘာခက္တာမွ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ မင္းက ဘာလို႕ ေအာင္ျမင္ခါနီးက်မွ ရယ္ရတာလဲ။”
ကုိေဇာ္ဂ်ီ – “မင္းငါ့ကို အျပစ္မတင္နဲ႕။ မင္းလည္း ငါ့ေနရာမွာဆို ဒီလိုျဖစ္မွာပဲကြ။”
ကုိဒသဂီရိ – “ဘယ္လိုျဖစ္လို႕လဲကြ။”
ကုိေဇာ္ဂ်ီ – “ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ ငါ့ကို ေညာင္သီး ၉ လံုးသြင္းၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိုေကာင္စကူ က ဒူးရင္းသီးႀကီး ဆယ္လံုး ထမ္းျပန္လာတယ္ေလကြာ—”
မ်က္၀န္းေလး
# Unicode Version # ျဖင့္ ဖတ္ပါ #
ပင်လယ်ပြင်တွင်သင်္ဘောပျက်၍ အသက်ကယ် ဖောင်လေးနှင့် လွတ်မြောက်လာသူ ကိုဒသဂီရိ ၊ ကိုဇော်ဂျီ ၊ ကိုစကူ သုံးဦး သည် ကျွန်းတကျွန်းပေါ်သို့ ဆိုက်ရောက်လာသည်။
ထိုကျွန်းပေါ်ရှိ လူသားစား လူရိုင်းများက ၎င်းတို့ကို ဖမ်းဆီး လိုက်ကာ လူရိုင်းဘုရင်ထံ ခေါ်ဆောင်သွား သည်။
လူရိုင်းဘုရင်က “အေး ဒီကျွန်းပေါ် ရောက်လာသူတွေကို ငါတို့က သတ်စားလေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် မသတ်ခင် မှာတော့ အခွင့်အရေး တခုပေးတယ်။ အဲဒါက မင်းတို့ တွေ တနာရီ အတွင်းမှာ သစ်သီး ၁၀ လုံးစီ ယူလာဖို့ပဲ။ အဲဒါ မင်းတို့ သစ်သီး ဆယ်လုံးစီ အမြန်သွားရှာခဲ့ကြ။”
သုံးယောက်သား အပြေးလေး ထွက်သွားကြသည်။ ပထမဆုံး ကိုဒသဂီရိ က ပန်းသီး ဆယ်လုံးကောက်ယူ၍ ပြန်ရောက်လာသည်။
ထိုအခါ လူရိုင်းဘုရင်က “အဲဒီ ပန်းသီး ဆယ်လုံးကို မင်းစအိုထဲကို တလုံးချင်း သွင်းရမယ်။ မင်း မျက်နှာမှာ ဘာခံစားချက်မှ မပြရဘူး။ တကယ်လို့ မင်းမျက်နှာမှာ တစုံတရာ စိတ်ခံစားမှုပြသရင် မင်းကို သတ်စားမယ်။”
ကိုဒသဂီရိ က အကောင်းဆုံး ကြိုးစားသည်။ သို့သော် သုံးလုံးမြောက်တွင် နာကျင်မှုကြောင့် မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားမိ၏။ ချက်ချင်း အသတ်ခံလိုက်ရသည်။
ထို့နောက် ဒုတိယ ကိုဇော်ဂျီ ပြန်ရောက်လာ၏။ သူ့လက်တွင် ညောင်သီး ဆယ်လုံး ပါလာသည်။ လူရိုင်းဘုရင်က သူ့ကို ပထမ လူအတိုင်း စေခိုင်းသည်။ ဒုတိယ လူက သူ့အတွက် အခက်အခဲမရှိနိုင်ကြောင်း သိ၍ ဝမ်းသာသွား သည်။ သို့သော် ၉ လုံးမြောက် ညောင်စေ့ သွင်းပြီး ချိန်တွင် မအောင့်မအီးနိုင် ရယ်မောလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် အသတ်ခံ လိုက်ရသည်။
ကိုဒသဂီရိ နှင့် ကိုဇော်ဂျီတို့ နှစ်ယောက် တမလွန်ဘဝတွင် ဆုံဆည်းမိကြ၏။
ကိုဒသဂီရိ – “ဟေ့ကောင် မင်းတော်တော်ညံတဲ့ကောင်ပဲ။ ငါ့ရဲ့ပန်းသီးတွေက အကြီးကြီးတွေမို့ ထားပါတော့၊ မင်းညောင်သီးလေးတွေက ဘာခက်တာမှ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါ မင်းက ဘာလို့ အောင်မြင်ခါနီးကျမှ ရယ်ရတာလဲ။”
ကိုဇော်ဂျီ – “မင်းငါ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့။ မင်းလည်း ငါ့နေရာမှာဆို ဒီလိုဖြစ်မှာပဲကွ။”
ကိုဒသဂီရိ – “ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲကွ။”
ကိုဇော်ဂျီ – “ဘယ်လိုဖြစ်ရမလဲ ငါ့ကို ညောင်သီး ၉ လုံးသွင်းပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ ဟိုကောင်စကူ က ဒူးရင်းသီးကြီး ဆယ်လုံး ထမ်းပြန်လာတယ်လေကွာ—”
မျက်ဝန်းလေး
