ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ နပိုလီယန္

႐ုရွားျပည္ၾကီးကို နပိုလီယန္ က်ဳးေက်ာ္တိုက္ဆိုင္စဥ္ကာလ။ ျမိဳ ့ကေလးတစ္ျမိဳ ့တြင္း စစ္ခင္းၾကစဥ္ နပိုလီယန္ႏွင့္ သူ ့ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြ အမွတ္မထင္ လူစုကြဲသြားၾကသည္။

႐ုရွား ေကာ့ဆက္စစ္သားတစ္စုက သူ ့ကိုုျမင္သြားျပီး ေနာက္က တရၾကမ္းလိုက္သည္။
ေကြ ့ေကာက္ေသာ လမ္းေသးလမ္းသြယ္မ်ားၾကား အသက္ကို လု၍ ေျပးလာခဲ့ျပီး လမ္းေျမွာင္တစ္ခုထဲရွိ သားေမြးထည္ အေရာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ တြင္ အလစ္၀င္ခိုသည္။

ဆိုင္ရွင္ကို ျမင္ေတာ့ “ကယ္စမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ကယ္စမ္းပါဦး၊ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္မွာ ပုန္းရမလဲ”၊ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးေသာ ေလသံျဖင့္ နပိုလီယန္ အေမာတေကာေမးသည္။

ဆိုင္ရွင္က “အဲဒီ ေထာင့္ က သားေမြးပံုၾကီး ေအာက္ သားေမြးေတြ တစ္ထပ္ၾကီး ဖံုးဖိေပးထားသည္။
ဖံုးဖိျပီးရုံံရွိေသး ေကာ့ဆက္ေတြ အခန္းထဲ ေအာ္ဟစ္ေျပး၀င္လာၾကသည္။ “ဘယ္မလဲေဟ့၊ ဒီဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာ ငါတို ့ျမင္လိုက္တယ္”

ဆိုင္ရွင္က ျငင္းသည္။ သို ့ေသာ္ သူေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေကာ့ဆက္ေတြ တစ္ဆိုင္လံုး ဆြဲလြဲေမႊေႏွာက္ကာ နပိုလီယန္ကို ရွာၾကသည္။ သားေမြးပံုၾကီးကို ဓားေတြႏွင့္ တစြပ္စြပ္ ထိုးၾကည့္ၾကသည္။ မေတြ ့။ ေနာက္ဆံုး သူတို ့လက္ေလွ်ာ့ျပီး ထြက္သြားၾကသည္။

အေတာ္ၾကာေတာ့မွ နပိုလီယန္သားေမြးပံုေအာက္မွ တြားျပီးထြက္လာသည္။ သူဘာဒဏ္ရာမွ မရခဲ့။ သည္အခိုက္မွာပင္ သူ ့ကိုယ္ရံေတာ္ေတြ ဆိုင္၀ေရာက္လာသည္။

သည္အခ်ိန္ သိုးေမြးဆိုင္ရွင္ နပိုလီယန္အားၾကည့္ကာ မရဲတရဲႏွင့္ ေမးသည္။
“ဒီေလာက္ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကို အားမနာပါးမနာ ေမးတယ္လို ့ေတာ့ သေဘာမထားပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ၊ သားေမြးပံုေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ေနာက္တစ္ခဏမွာ အဆံုးစီရင္ရႏိုင္တယ္လို ့ သိေနရတဲ့အခ်ိန္က ဘယ္လို ခံစားရပါသလဲခင္ဗ်ာ”

နပိုလီယန္ ဆတ္ခနဲ မတ္မတ္ရပ္လိုက္ျပီး သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ေဒါသႏွင့္ ေျပာသည္။
“နပိုလီယန္ ဧကရာဇ္တစ္ေယာက္လံုးကို မထီေလးစားေမးရလား၊ ႐ုိင္းပ်တဲ့ ဒီသတၱ၀ါကို ဖမ္း၊ မ်က္ႏွာကို ပု၀ါစည္းျပီး ခ်က္ခ်င္းသုတ္သင္စမ္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေကာင့္ကို ပစ္မိန္ ့ေပးမယ္”
ကိုယ္ရံေတာ္ စစ္သည္ေတြ သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ၀ိုင္းခ်ဳပ္ျပီး အျပင္သို ့တရြတ္ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။
သူ ့ကိုနံရံတြင္ရပ္ေစကာ မ်က္ႏွာကို ပု၀ါႏွင့္စည္းသည္။

သားေမြးဆိုင္ရွင္သည္ ဘာကိုမွ် မျမင္ရ။ သို ့ေသာ္ စစ္သားေတြ တန္းစီသံ ၊ ပစ္ခတ္ရန္အတြက္ ႐ုိင္ဖယ္ ေသနတ္မ်ား ျပင္ဆင္ေနၾကသံေတြ သူၾကားေနရသည္။ ေလတိုးသျဖင့္ သူ ့ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားေတြ လွဳပ္ခတ္သြားတာ၊ ပါးျပင္က ေအးစက္သြားတာ ျပီးေတာ့ သူ ့ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာလည္း သူသတိျပဳမိေနသည္။

ထို ့ေနာက္ နပိုလီယန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ျပီး တစ္ဆင့္ခ်င္း အမိန္ ့ေပးသံ သူၾကားရသည္။
“အသင့္ျပင္…ခ်ိန္…”
ေလာေလာဆယ္ သူ သိမွတ္ေနရသည့္ အၾကားအာ႐ုံ၊ အထိအေတြ ့အာ႐ုံကေလးသည္ပင္ အခ်ိန္ အနည္းငယ္အတြင္း သူ ့ထံမွ ထာ၀ရႏုတ္ပယ္ျခင္း ခံရေတာ့မည္ဟူသည္ကို ေတြးမိကာ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပႏုိင္သည့္ ေ၀ဒနာတစ္ခု သူ ့ကို လႊမ္းမိုးလာျပီး ပါးျပင္ေပၚသို ့မ်က္ရည္ေတြေတြ စီးက်လာသည္။

အေတာ္ၾကီးၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျပီးေနာက္တြင္ သူ ့အနီးသို ့ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ ေျခသံမ်ား သားေမြးဆိုင္ရွင္ ၾကားရသည္။ ထို ့ေနာက္ သူ ့မ်က္ႏွာမွာ စည္းထားသည့္အ၀တ္ကို ျဖည္ေပးသည္။ ႐ုတ္တရက္ တိုး၀င္လာသည့္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ သူ ့အျမင္အာ႐ုံေတြ မသဲကြဲေသး။

သို ့ေသာ္ မွဳန္ရီ၀ိုး၀ါးျဖစ္ေနေသးသည့္ ၾကားကပင္ သူ ့အား ေဖာက္ထြင္းမတတ္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည့္ နပိုလီယန္၏ မ်က္လံုးအစံုကို သူျမင္ရသည္။ သည္မ်က္လံုးမ်ားကား သူ ့တစ္ကိုယ္လံုး ကို တစ္ေထာင့္ တစ္ဌာနမက်န္ အေသးစိတ္ ေဖာ္ထုတ္ သိျမင္သြားသည့္ ဟန္ပင္။
သည္ေနာက္ နပိုလီယန္က ေလသံေအးေအးႏွင့္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။ “ကဲ..အခုေတာ့ မင္းသိျပီမဟုတ္လား”တဲ့။

[မူရင္း။ ။ Steve Andreas ၏ Napoleon and the Furrier]
[ဘာသာျပန္။ ။ ေဖျမင့္၏ ႏွလံုးသား အာဟာရ ပထမတြဲ]

မွတ္စုၾကမ္း

Lwin Pyin