"ပိတ္ေစ အမိန္႔မွ သတင္းအစမ်ား"
———————————————
တင္ေမာင္ အဖို႔၊ သက္ေတာင့္သက္သာ ႏွင့္ လြယ္ကူေသာ အလုပ္မ်ား လည္းရွိပါသည္။ သတင္းမ်ားကို ေမွာင္ခ်ရသည္။ ပိတ္ရသည္မွာ လြန္စြာ လြယ္ကူပါသည္။
"ေဟာဒီ - ေဟာဒီ သတင္းကို မထည့္ႏွင့္"လို႔ အထက္က ၫႊန္ၾကား ပါတယ္"ဟု အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (၇) ဦးကို ထပ္ဆင့္ ေျပာျပရံုသာ ျဖစ္ပါ၏။
တခုေကာင္းသည္မွာ ဝန္ႀကီးမ်ားက သတင္းပိတ္ရန္ အမိန္႔ ေပးေသာ အခါတြင္ ပိတ္ေစဟု ၫႊန္ၾကားေသာ သတင္းကို ဝန္ႀကီးမ်ားက ဖြင့္ေျပာ ၾကရေသာေၾကာင့္ သတင္းမွန္ကို သိခြင့္ရ လိုက္သည္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္က ေန႔တေန႔တြင္ ဒု-ဝန္ႀကီးက တင္ေမာင္အား ေခၚၿပီး ေမးပါသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားၾကၿပီလား"ဟု သူက ေမးသည္ကို `ဘာမွ မသိရပါဘူး ခင္ဗ်ား"ဟု တင္ေမာင္က မဆုိင္းမတြ ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တစြန္းတစ သိၿပီးျဖစ္သည္။ တိတိက်က်သာ မသိေသး ေစကာမူ စစ္တပ္ တြင္းတြင္ က်ိတ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို အဖမ္းအဆီး ရွိေနသည္ကို ခပ္သဲ့သဲ့ သတင္းထြက္ေနပါသည္။
သတင္းအနံ႔ရရွိေသာ္လည္း သတင္းကို ေရးရန္ မဆိုထားဘိ၊ သတင္းအဆက္ကို စံုစမ္းရန္ပင္ ျပည္သူပိုင္သတင္းစာဆရာႀကီးမ်ားက သတၱိမရွိၾကပါ။
စစ္တပ္တြင္ ဗိုလ္သင္တန္းမွ ဆင္းလာသည့္ စစ္ဗိုလ္အသစ္ ကေလးမ်ားကို ငွက္ေတာ၊ ေခြးေတာ၊ က်ည္ဆံေတာ ျဖစ္ေသာ နယ္စပ္ ေဒသသို႔ ပို႔ ေလ့ရွိပါသည္။ စာေတာ္သူ၊ အရည္အခ်င္း ထက္သူမ်ား ကိုမူ စစ္ရံုးခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးမ်ားက ေခၚယူၿပီး ကိုယ္ေရးအရာရွိ ခန္႔ေလ့ရွိသည္။
ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို ဗိုလ္သင္တန္းဆင္း အေနႏွင့္ ဒု-ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီး ေအးကိုက ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ္ေရး အရာရွိ ခန္႔လိုက္သည္။
ပညာခံေကာင္းၿပီး ရုိးသားသူ၊ ဗိုလ္ႀကီး အုန္းေက်ာ္ျမင့္က လူမ်ိဳးႏွင့္ တုိင္း ျပည္အတြက္ ေဆာင္ရြက္မည္ ဟူေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ တပ္တြင္းသို႔ ဝင္လာသူျဖစ္ေလရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရံုးထုိင္ေနၾကေသာ လူ႔မလိုင္ လူတန္းစား စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား၏ ေလာကကို ျမင္ရေသာအခါ လြန္စြာတုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား မိသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ဦးေနဝင္းကိုယ္တုိင္က စတင္ၿပီး အေျပာတမ်ိဳး၊ အလုပ္တမ်ိဳး၊ တုိင္းျပည္ ႏွင့္ စစ္တပ္ကို ညာလိမ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာ ေနၾကသည့္ စားဖားႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္ကို မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိလာသည္ ဟု ဆိုပါသည္။
လူထုႀကီး အဖို႔ ခက္ခဲက်ပ္တည္း ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားက ဇိမ္ခံပစၥည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စည္းစိမ္ယစ္ေန ၾကသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္ဟု သိရပါသည္။
မတရားမႈမ်ား စာရင္းရွင္းရန္က မလြယ္ကူဘဲ ဦးေနဝင္းႏွင့္ တကြ လာဘ္စားသူ စစ္ဦးစီးႀကီးမ်ား အသက္ရွည္ ေလေလ တိုင္းျပည္နစ္နာ ေလေလပဲ ဟု အေျဖကို သိလာေသာေၾကာင့္ လုပ္ႀကံ ဖယ္ရွားရန္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ဗိုလ္ႀကီး (၄) ဦးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး လွ်ိဳ႕ဝွက္ႀကံစည္ပါသည္။
သူတို႔၏ အႀကံအစည္မွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရၾကရွာပါ။
သူတို႔ (၄) ဦးႏွင့္ အျခားစစ္ဗိုလ္ (၁၀) ဦးကို ဖမ္းခဲ့ပါသည္။ မူလက ၾကားသိရေသာ သတင္းထက္ ဝန္ႀကီးက ေျပာျပမွ သိရသည့္သတင္းက ပိုျပည့္စံုပါသည္။
ယင္းသတင္းစံုကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို တဆင့္တင္ျပၿပီး ပံုႏွိပ္ျခင္း မျပဳရဟု တားျမစ္ရပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အမႈကို ခံုရံုးတင္မွပဲ ေရးၾက ရပါ၏။
ဝန္ႀကီးက မေျပာဘဲႏွင့္ မိမိတို႔အသိႏွင့္ ပိတ္ရသည့္ သတင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။
ဥပမာ-
ဦးေနဝင္းကေတာ္ ေဒၚခင္ေမသန္းသည္ ေမွာင္ခို ကုန္ကူးေသာ ေမွာင္ခို ကုန္သည္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွ ျပန္လာေသာ အခါတြင္ ဝယ္လာခဲ့ေသာ စီးကရက္ ကစၿပီး ကက္ဆက္၊ အသံဖမ္းစက္ အထိ ေမွာင္ခို ေစ်းတြင္ အျမတ္ ႀကီးစားကာ ေရာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။
နိဳင္ငံျခားသို႔လည္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တခ်ီတြင္ ျပင္သစ္ျပည္၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕ ေလဆိပ္တြင္ ေမွာင္ခုိေက်ာက္မ်ား ဖမ္းဆီးမိသျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္ သတင္းကို စာေရးသူတုိ႔ မေရးဝံ႕ခဲ့ပါ။
ဦးေနဝင္း၏ညီ ဦးသိန္းၫႊန္႔အား လန္ဒန္သံရံုးတြင္ ကုန္သြယ္ေရး အရွာရွိ ခန္႔ထားစဥ္က ဆြစ္ဇာလန္မွ နာရီမ်ားကို အဂၤလန္ျပည္တြင္းသို႔ ေမွာင္ခိုသြင္းေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ႏွင္ထုတ္သည့္ သတင္းကိုႏိုင္ငံျခားက ရရွိသျဖင့္ စာေရးသူ တို႔ကပင္ ဝန္ႀကီးကို ျပန္ျပီး သတင္း ေပးႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ဦးေနဝင္း၏ဇနီးေဟာင္း ေဒၚတင္တင္၏ဖဲဝိုင္းႏွင့္ ဦးေနဝင္း၏အကိုေတာ္ သခင္လွကြန္း၏ ဖဲဒိုင္ကို စစ္စံုေထာက္မ်ားက ဖမ္းေသာသတင္းကိုမူ ဝန္ ႀကီးက မေရးၾကႏွင့္ဟု ပိတ္ေလမွသာ သိရေလသည္။
ဖဲဝိုင္းမ်ားမပိတ္ခင္က ဦးေနဝင္းကေတာ္ေဟာင္း ေဒၚတင္တင္က ရန္ကုန္ - ေမာ္လၿမိဳင္ မီးရထားကို ေခါက္တုန္႔ ေခါက္ျပန္စီးၿပီး အခေၾကးေငြ လက္ခံကာ ေက်ာက္မ်ား၊ ေရႊမ်ားႏွင့္ ႏိုင္လြန္စေသာ ႏုိင္ငံျခားကုန္မ်ား ေမွာင္ခုိ ကုန္သယ္ေန သည္ကို သိၾကပါလ်က္ မေရးရဲၾကပါ။
ဦးေနဝင္း ဇနီးသစ္ ေဒၚနီနီျမင့္၏ ညီမ၊ ခယ္မေတာ္က အထည္အလိပ္မ်ား ေမွာင္ခိုထုတ္သျဖင့္ အဖမ္းခံရေသာ သတင္းကိုေတာ့ မေရးေလႏွင့္ဟု ဝန္ႀကီးက တားမွသာ တင္ေမာင္တို႔ သိၾကရပါ၏။
ျပည္သူပိုင္သတင္းစာမ်ားသည္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း၏ ေဆြေတာ္ရွစ္ေသာင္း မ်ိဳးေတာ္ေကာင္း တို႔၏ မေကာင္းမႈ မွန္သမွ်ကို ဖံုးဖိေနၾကရသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
"သူတို႔အမႈေတြကိုသာ ဒီမိုကေရစီေခတ္ သတင္းစာမ်ားလို ေရးႏုိင္လွ်င္ အဆီတထပ္၊ အသားတထပ္ သတင္းေတြ ေတာင္လို ပံုေနမွာေပါ့ ကြာ"ဟု သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားက ညည္းၾကရွာပါသည္။
အစိုးရက ထုတ္ျပန္ရန္ တာဝန္ရွိသည့္ သတင္းမွန္ကိုလည္း လိမ္လည္ၿပီး ေရးသားခဲ့ရပါသည္။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္က ဘ႑ာေရးဌာန ဒု-ဝန္ႀကီး ဦးခ်စ္ေမာင္က စာေရးသူအား ဆင့္ေခၚသည္။ သတင္းေၾကညာခ်က္တခုကို ေပးပါသည္။
"ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ျပဳျပင္သတ္မွတ္ျခင္း"ဟု ေရးထားပါသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြ တန္ဖိုးကို အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာတြင္ (၆) က်ပ္ (၆၂) ျပား ႏႈန္း သတ္မွတ္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ျမန္မာက်ပ္ေငြ လဲလွယ္ႏႈန္းသည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ လြတ္လပ္ေရး ရခ်ိန္မွ စတင္ကာ ဒီမိုကေရစီ တေခတ္လံုးတြင္ အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာကို (၄) က်ပ္ (၇၆) ျပားႏႈန္း တည္ၿငိမ္စြာ ရွိခဲ့ပါသည္။
ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ စစ္စရိတ္တက္ျမင့္ေပးရပါလ်က္ ႏုိင္ငံျခား သံုးေငြကို ရွိသင့္ရွိထုိက္သည့္ ႏႈန္းထားအတိုင္း ရွာေဖြႏုိင္ ပါသည္။ စုေဆာင္းထားႏုိင္ပါသည္။
ထိုေၾကာင့္ ျမန္မာက်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုးကို တည္ၿငိမ္စြာ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
စစ္အစိုးရတက္လာၿပီး (၉) ႏွစ္ၾကာေသာအခါ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး ေလ်ာ့သြားပါသည္။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္က (၅) က်ပ္ (၃၅) ျပားႏႈန္းသို႔ ေလ်ာ့ခဲ့သည္။ တဖန္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ (၄) က်ပ္ (၈၁) ျပားႏႈန္းျဖင့္ ျပန္ျမႇင့္ခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ေသာေငြတန္ဖိုးမ်ားကို တင္ေမာင္က မွတ္မိေသာေၾကာင့္ "ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုး ေလွ်ာ့ျပန္ၿပီေပါ့"ဟုေျပာမိပါသည္။
ဦးခ်စ္ေမာင္က "ဘုရား၊ ဘုရား"ဟု ဘုရားတၿပီး "အဲဒီလိုမ်ား မေရးလုိက္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ေငြတန္ဖိုး ခ်တယ္လို႔ ေရးလုိက္ရင္ ကိုယ့္လူပါ မကဘူး၊ ကုိယ္ပါ ရာထူးအျဖဳတ္ ခံရပါလိမ့္မယ္"ဟု မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးျဖင့္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
`အမွန္က တန္ဖိုးခ်တာပဲ။ မူလက တန္ဖိုးနဲ႔ တန္ဖိုးသစ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ရွင္းေနတာပဲ။ လူတုိင္း သိႏုိင္တာပဲ` ဟု တင္ေမာင္က ျပန္ေျပာ ပါသည္။
သူက "ဒါေၾကာင့္ ေၾကညာခ်က္ကို ရံုးကတဆင့္ ပို႔မေပးဘဲ ကိုယ့္လူ ကို ေခၚရတာပါ။ လူကိုယ္တုိင္ေခၚၿပီး၊ ရွင္းေျပာၿပီး အမိန္႔ေပးလုိက္လို႔ ဝန္ႀကီးက မွာပါတယ္။
အေရးႀကီးတာကေတာ့ ဗမာသတင္းစာေတြနဲ႔ ဗမာ့အသံက ျမန္မာေငြႏႈန္း ေၾကညာျခင္းလို႔ တိုတိုေရး၊ တိုတိုေျပာဖို႔ပဲ။ခင္ဗ်ားတို႔က လွ်ာရွည္ၿပီး မူလ တန္ဖိုးကို မေရးပါေလနဲ႔` ရွင္းျပပါေလသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးအမိန္႔ကို လိုက္နာၿပီး ေငြတန္ဖိုးခ်ေသာ သတင္းကို "ေငြတန္ဖိုး ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ျခင္း"ဟု ေရးခဲ့ရပါသည္။ အသံလႊင့္ခဲ့ရပါသည္။
မိမိအဖို႔ အျမတ္ရသည္မွာ ဦးခ်စ္ေမာင္က အတြင္းမွ လွ်ိဳ႕ဝွက္ သတင္းတခုကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ သိခဲ့ရပါသည္။
ဝန္ႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ အေျခအေနအရ ျမန္မာက်ပ္တန္ဖိုးကို ငါးပံုတပံုခန္႔၊ အေမရိကန္ (၁) ေဒၚလာတြင္ က်ပ္ေငြ (၁) က်ပ္ႏွင့္ (၉) ျပား တိုးေပးကာ ျမန္မာက်ပ္ တန္ဖိုး ကို ခ်ေပးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီးက တင္ျပေသာအခါ ဦးေနဝင္းက ထခုန္သည္ ဆိုပါသည္။
ေဒါသူပုန္ထကာ ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးကို ဆူပူေအာ္ဟစ္သည္ ဆိုပါ၏။
ဦးႏုအစုိးရေခတ္ တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြတန္ဖိုးကို ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ၿပီး သူ၏ အစိုးရေခတ္တြင္ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး က်ရသည္ကို `ရာဇဝင္ အတင္မခံႏုိင္ဘူး"ဟု ေအာ္ဟစ္ေျပာေၾကာင္း သိရပါသည္။
`မင္းတို႔တေတြ မရွက္ဘူးလား၊ ဦးႏုေခတ္က က်ပ္ေငြေစ်း တည္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ၿပီး တို႔ေခတ္က်မွ ေငြတန္ဖိုးေလွ်ာ့ရလွ်င္ ရာဇ၀င္ ရိုင္းတာေပါ့` ဟု ဆူသည္ဆိုပါသည္။
ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးခမ်ာမွာ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္ေနရွာၿပီး ႏုိင္ငံျခားအေႂကြး ရွင္ နဳိင္ငံမ်ားႏွင့္ ကမ႓ာ့ဘဏ္က တုိက္တြန္း သည္ကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ဂ်ပန္ အစိုးရကလည္း တုိက္တြန္းေၾကာင္း၊ ေငြစာရင္း အခက္အခဲေၾကာင့္ ျဖစ္ရေၾကာင္း၊ အေသးစိတ္ ရွင္းျပၿပီး၊ အသနား ခံရသည္ ဆိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မွ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက "ဒီတခါ ငါသည္းခံမယ္။ ငါ့ေခတ္ တေခတ္လံုး က်ပ္ေငြ ေစ်းကို မခ်ၾကနဲ႔။ ငါ မေသ မခ်င္း မင္းတို႔တေတြ က်ပ္ေငြေစ်းကို မခ်ရဘူး"ဟု တိက် ျပတ္သားစြာ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္ ဟု ဦးခ်စ္ေမာင္ ထံမွ သိရပါသည္။
"ေရႊတိုက္ေတာ္ထဲက ႏုိင္ငံျခားသံုးေငြေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက မၾကာခဏ တေပြ႔တပုိက္ ထုတ္ယူၿပီး ႏုိင္ငံျခားမွာ ျဖဳန္းသံုးေနတာေၾကာင့္ က်ပ္ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်ပါတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ဝင္မေျပာဘူးလား"ဟု တင္ေမာင္က ေမးေသာအခါ ...
"ၾကမ္းၾကားေလၾကား ေဘးရန္မ်ားတဲ့ စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔ ကိုယ့္လူ။ အခု အခန္းထဲက ထြက္သြားပါ"ဟု ေျပာကာ ဦးခ်စ္ေမာင္က တင္ေမာင္အား ႏွင္ထုတ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ၊ မဆလအစုိးရ၊ န၀တ အစိုးရ၊ နအဖ အစိုးရ … စသျဖင့္ စစ္အစိုးရမ်ား အမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ၾကေစကာမူ ဦးေနဝင္း မေသမခ်င္း ျမန္မာက်ပ္ေငြ လဲလွယ္ႏႈန္းသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ မေျပာင္း ေတာ့ၿပီဟု စိတ္ခ်ႏိုင္ ၾကပါ၏။ ..........။
ေၾကးမံုဦးေသာင္း၏
A journalist,a General and Army in Burma
စာအုပ္မွ။