၁ ။
သူ႔နာမည္က ဦးစိုး ၊အသက္က ၅၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ သူက ရပ္ကြက္ေစ်းေလးတခုမွာေနတယ္ ။ သူ႔အလုပ္အကိုင္က နာရီျပင္တယ္ ။ သူကနာရီျပင္တာေတာ္တယ္ ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ၾကဳိးၾကဳိးစားစား အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ကတည္းက နာရီျပင္လာတဲ့ နာရီျပင္ဆရာ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက လူတိုင္းလိုလို နာရီပတ္တုန္းက သူလုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့တယ္ ။ တေန႔တေန႔ သူ႔ ဝင္ေငြမနည္း ။
အခုေတာ့သူက ညည္းရွာတယ္ ။
"အခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြေရာက္လာေတာ့ နာရီျပင္တဲ့ အလုပ္ေတြမေကာင္းေတာ့ဘူးကြာ ။
ဖုန္းေတြေပၚလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း နာရီပတ္တဲ့ သူေတြေတာ္ေတာ္ရွားလာတယ္ ငါ့တူရ
ဒီအလုပ္မလုပ္ဘဲ အျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ဖို႔ကလည္း အသက္အရြယ္က ရလာတာရယ္ ။ အျခားဘာမွ မလုပ္တတ္တာရယ္နဲ႔ ဒီအလုပ္ေလးပဲ လုပ္ေနရတယ္ "။
၂ ။သူ႔နာမည္က ေဒၚတင့္ ။ သူက အိမ္မွာ တပိုင္တႏိုင္စက္ခ်ဳပ္တယ္ ။ အသက္ ၂၀ ေလာက္ကတည္းက စက္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ေဒၚတင့္ အခု အသက္ပဲ ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ နားကပ္ေနၿပီ ။
ေဒၚတင့္ စက္ခ်ဳပ္သက္တမ္း ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ပဲ မွန္းၾကည့္ေပေတာ့ ။
ေဒၚတင့္စက္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေလးက အရမ္းမေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ ခ်ဳပ္ထည္မ်ားလက္ခံရတာမို႔ စားေလာက္ရံုေသာက္ေလာက္ရံု အဆင္ေျပေျပေတာ့ ေနႏိုင္တယ္ေပါ့ ။
သူ႔ဆီ အပ္ထည္အပ္သူေတြ ေဖာက္သည္ေတြက
နာမည္ႀကီး ဒီဇိုင္နာေတြရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြ အဆင္ေတြ ခ်ဳပ္ပံု ခ်ဳပ္နည္း အသစ္အဆန္းေတြ ေဒၚတင့္ဆီယူလာၿပီး ျပရင္
ေဒၚတင့္က
"ဒီ ဒီဇိုင္နာေတြရဲ႕ ဒီဇိုင္းေတြက ငါတို႔ ခ်ဳပ္တာေတြနဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူးေအ ၊ ငါတို႔ခ်ဳပ္တာေတြနဲ႔ တူတူပါပဲ ။ ငါ အသက္ ၂၀ ကတည္းက ဒီပံုပဲခ်ဳပ္လာတာ ။ သူတို႔ပံုေတြ ဒီဇိုင္းေတြက ဒါေတြပါပဲ ေအ "လို႔ ေဒၚတင့္အၿမဲေျပာတတ္ေလသည္ ။
ေဒၚတင့္ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၃၀ ေက်ာ္ ခ်ဳပ္လာတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြက တခါလာလည္း ဒီပံု တခါလာလည္း ဒီပံုေတြႀကီးပဲလို႔ အရပ္ထဲေတာ့ ေျပာစမတ္ရွိၾကေလသတတ္ ။
၃ ။
သူ႔နာမည္က ကိုေအာင္ ။ သူက တီဗြီျပင္ဆရာ ။ သူျပင္တဲ့ တီဗြီေတြက ဟိုးအရင္ ေခတ္ေဟာင္းတီဗြီ Tube Type ဖင္အလံုးႀကီးေတြနဲ႔ တီဗြီေတြျပင္တဲ့ ျပင္ဆရာ ။
သူတို႔ေခတ္မွာေတာ့ သူက နာမည္ႀကီး တီဗြီျပင္ဆရာႀကီး ေပါ့ ။ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ သူ႔တီဗြီျပင္ဆိုင္က နာမည္ႀကီး ။သူ႔ဆိုင္ သူ႔အလုပ္ကလည္း ဝင္ေငြေကာင္း တဲ့ အလုပ္တခုေပါ့ ။
ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေခတ္ေတြေျပာင္းၿပီး Tube Type ကေန LCD တီဗြီေတြမ်ားလာေတာ့ သူ႔အလုပ္အကိုင္သိပ္မေကာင္းေတာ့ ။
LCD တီဗြီေတြ စေပၚစ LCD တီဗြီျပင္နည္းသင္တန္းေတြ ဖြင့္တယ္ ဆိုတာကို ကိုေအာင္ၾကားေတာ့
"အလကားပါကြာ ၊ LCD TV ဆိုတာ လူတိုင္းဝယ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး ဘာသင္တန္းမွ တက္ေနစရာမလိုဘူး၊ ဒီေခတ္ေဟာင္းတီဗြီေတြ ရွိေနသ၍ ကိုေအာင္ ထမင္းမငတ္ဘူးေဟ့ "လို႔ ကိုေအာင္ ေကၽြးေၾကာ္ေနၾက ။
အခု ကိုေအာင့္ အတတ္ပညာနဲ႔ ကိုေအာင္ ထမင္းေတာ့ မငတ္ပါ ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ ဝင္ေငြ မ်ဳိးေတာ့ ကိုေအာင္ ရေအာင္မရွာႏိုင္ေတာ့ ။ ကိုေအာင့္ ဝင္ေငြ တျဖည္းျဖည္း ခမ္းသထက္ခမ္းလာေလၿပီ ။
၄ ။
သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ မသိ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အလုပ္အကိုင္က ကားစက္ျပင္ဆရာ ။
"ငါက ဟိုး ေလးဘီးကားေခတ္ကတည္းက ကားစျပင္လာတာကြ "လို႔ေတာ့ အဲ့ဦးေလးႀကီး အၿမဲေျပာတတ္သည္ ။
"ဒီေနရာ ဒီဆိုင္မွာ ဟိုးအရင္ကဆို ကားေတြအျပည့္ကြ "လို႔ သူတဆက္တည္းေျပာတတ္ေသးသည္ ။
သူ႔ မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ဟိုးအရင္ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ခ်ိန္ကို ျပန္လည္တမ္းတမိေနသလိုလို ။
အခု ဟိုးေရွး႐ိုးကားေတြ ေရွး႐ိုး အင္ဂ်င္ေတြကေန EFI စနစ္ ၊ Computerize စနစ္ OBD စနစ္ေတြ Electronic Wiring စနစ္ေတြ ေျပာင္းသြားခ်ိန္ သူအလုပ္ရံုေလးမွာ ကားလာျပင္သူေတြ သိပ္မလာေတာ့ ။
ေနာက္ပိုင္းစနစ္ေတြ သူ မႏိုင္နင္းမွန္း Customer ေတြက သိသည္ေလ ။
သူကလည္း ေျပာတတ္သည္
"ဒီကားစနစ္ေတြ ဒီေလာက္ထိေျပာင္းသြားမယ္လို႔ ငါဘယ္တုန္းကမွ မထင္ဘူးကြ "
၅ ။
သူနာမည္က ကိုလွ ။ သူအလုပ္က ဓာတ္ပံုဆရာ ။ သူက်င္လည္က်က္စားရာက ဘုရားေပၚမွာ ။ ဘုရားေပၚမွာ အလွဓာတ္ပံု႐ိုက္သည့္ အလုပ္ကို ကိုလွ လူပ်ဳိေပါက္ ဘဝကတည္းကလုပ္သည္ ။
ကိုလွတို႔ လူပ်ဳိေပါက္တုန္းက ဘုရားေပၚ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သည့္ အလုပ္က ကိုလွတို႔အတြက္ မဆိုး ။
ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဖုန္းကင္မရာေတြ ေပၚလာၿပီးေနာက္ပိုင္း ကိုလွတို႔ အလုပ္အကိုင္သိပ္မေကာင္း ။ ဘုရားေပၚ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးမယ္ ခု႐ိုက္ခုရသည္ လို႔ ဆယ္ေယာက္ကိုေခၚလို႔ လူတေယာက္ဓာတ္ပံုလာမ႐ိုက္ေတာ့ ။
အမွတ္တရဓာတ္ပံု႐ိုက္တာေလာက္ေတာ့ လူတိုင္းလက္ထဲက တန္ဖိုးနည္း တန္ဖိုးႀကီး Andorid ဖုန္းေလးကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ ။
ကိုလွ ငယ္စဥ္က ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနတုန္းကတည္းက ထမင္းစားရေတာ္ၿပီ ပိုက္ဆံရေတာ္ၿပီ ဘုရားကိုလူေတြ လာေနသမွ် ငါေတာ့ အလုပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုတာမ်ဳိး ကိုလွအၿမဲေတြးသည္ ။
အျခားျခားေသာ အသစ္သစ္ေသာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္နည္းပညာေတြ ဘာေတြကိုလွ စိတ္မဝင္စားခဲ့ ။
ခုေတာ့ ကိုလွရဲ႕ အမွတ္တရ အျမန္ရဓာတ္ပံုလုပ္ငန္း ဘုရားေပၚမွာ သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ။
$$$$$$$$
ဘဝကို Upgrade ျမႇင့္ပါ
အေပၚမွာ ေျပာထားတဲ့ လူေတြ ဘာေတြ မွားေနသလဲ ။
သူတို႔ သူတို႔အလုပ္အကိုင္ေတြကို ပံုမွန္လုပ္ေနၾကတာပဲ ။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္သြားသလဲ ။ သူတို႔အလုပ္အကိုင္ေတြ အသက္အရြယ္ေတြ က်ားမေတြသာ မတူတာ သူတို႔မေအာင္ျမင္ရျခင္း သူမ်ားေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ တခုတည္းပဲ ။
အဓိက အေၾကာင္းက ကိုယ္ေနရာတခုကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ တစ္ဘဝလံုးစာ Perfect ျဖစ္ၿပီ ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Upgrade လုပ္ဖို႔ ေမ့ေမ်ာသြားလို႔ ပါပဲ ။
က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲ့လိုလူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ။ လူငယ္ေလးေတြဆိုလည္း ဂိမ္းထဲမွာသာ ကိုယ့္ ဂိမ္းဇာတ္ေကာင္ေတြ ၊ ကိုယ့္တပ္ဖြဲ႕ေတြကို အသဲအသန္ Upgrade လုပ္ေနၾကတာ ၊ အျပင္မွာ ဘဝကို အၿမဲ
Upgrade လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေမ့ေနၾကတယ္ ။
ေနရာတခုရထားၿပီး ဆရာဝန္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေတြ က စလို႔ ဟိုးေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြအထိ ေနရာေလးတခု မွာ ခိုင္ၿမဲေနၿပီ ပံုမွန္ဝင္ေငြေလးရေနၿပီ ဘဝေလးက အိုေကစိုေျပေနၿပီဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Upgrade လုပ္ဖို႔ေမ့သြားၾကတယ္ ။
ဒီအလုပ္က ေငြရေနၿပီပဲကြာ ၊ငါေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ ဒီအလုပ္ကေန ေငြ အၿမဲဝင္ေနမွာပဲ ။ ဒီရာထူးက အၿမဲၿမဲေနမွာပဲ ။ ဒီပညာသာတတ္ တသက္လံုးထမင္းမငတ္ဘူး ။ အလုပ္က ပင္ပန္းတယ္ က်န္တာေတြ ဆက္ေလ့လာဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး ။
ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာက္တဲ့ ေနရာေလးမွာ ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ၾကတယ္ ။
အဲ့လိုရပ္တန္႔ေနတဲ့ သူေတြ က ေခတ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကြာသြားတယ္ဆိုတာ တစ္ႏွစ္ မသိသာေသးဘူး ။ ၂ ႏွစ္ မသိသာေသးဘူး ။ ၁၀ ႏွစ္ ၂၀ ႏွစ္ေတြလဲေရာက္ေရာ ။
ဒါေတြ ငါလိုက္မမီေတာ့ ဘူး ။ ငါမလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး ။ ေနာက္ကေလးေတြ လုပ္ရမယ့္အရာေတြပါကြာ ငါတို႔ေတြ ေလ့လာလို႔မရေတာ့ဘူး ။ ဆိုတာေတြျဖစ္ၿပီး အကုန္ကြာဟသြားေတာ့တာပါပဲ ။
အဓိက အေၾကာင္းရင္းက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေန႔ ထင္သေလာက္မတိုးတက္လို႔ အရမ္းမကြာဟဘူးထင္ေနရတာ ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာက
Challenge of Technology Age ဆိုသလိုပဲ ။
ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ။ Company တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု အသည္းအသန္ ျပဳိင္ဆိုင္ ယွဥ္ျပဳိင္ေနရတာ ။
ဒီေန႔ ဒီ Company က နည္းပညာအသစ္တခု ထုတ္ႏိုင္ခ်ိန္ ေနာက္ Company တခုက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့မွာပဲ ။
ၾကားဖူးတာတခုဆို ဟိုးအရင္က ဖုန္းထဲမွာနာမည္ႀကီး
Nokia ဖုန္းကုမၸဏီႀကီးဆို Andorid ေတြ ေပၚလာခ်ိန္ နည္းပညာေနာက္က်ၿပီး ေစ်းကြက္မွာ ေနာက္ေကာက္က်သြားရတာမ်ဳိးဟာ အခုေျပာတဲ့ အတို္ုင္း Upgrade လုပ္ဖို႔ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့လိုပါပဲ ။
အခု ကမ႓ာေပၚမွာ နည္းပညာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးေတြ ကမ႓ာ့အင္အားႀကီးႏိုင္ငံႀကီးေတြ ထိပ္တန္းအၿမဲေရာက္ေနရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကလည္း ေန႔တိုင္း အခ်ိန္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း Upgrade ျဖစ္ေအာင္ အၿမဲျမႇင့္ေနလို႔ ၾကဳိးစားေနလို႔ ရွာေဖြေနလို႔ ေလ့လာေနလို႔ပါပဲ ။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပိုက္ဆံရွာတာက အဓိက က်ၿပီး လုပ္ငန္းတခုက ပံုမွန္ဝင္ေငြေလး ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားေလာက္ရၿပီဆို ၿပီးျပည့္စံုသြားၿပီယူဆၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရပ္တန္႔လိုက္ၾကတာမ်ဳိးကိုးဗ် ။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တရာေက်ာ္ေလာက္ကမွ Transistor ဆိုတဲ့ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္း စေပၚလာၿပီး ခုေတာ့ ကမ႓ာ့အျပင္ဖက္ေတာင္ လူမပါဘဲ လႊတ္ကုန္ၾကၿပီ ။
က်ေတာ့္မိတ္ေဆြလည္း ဒီစာကိုဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ေတြးၾကည့္
ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ဘာေတြ Upgrade ျဖစ္လာသလဲ ။
ကိုယ့္အလုပ္အကိုင္ေလးမွာ ပိုက္ဆံေလးရရင္ ဝင္ေငြေလးရရင္ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ Upgrade ျမႇင့္ဖို႔ ခမ်ားေမ့ေနရင္ ဘာကိုမွ ဆက္လက္ေလ့လာဖို႔ ဆည္းပူးဖို႔ သင္ယူဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ခမ်ားသူမ်ားေနာက္က်န္ကို က်န္ေနခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ရဲရဲႀကီးေျပာလိုက္မယ္ဗ်ာ ။
ရပ္ေနသူနဲ႔ လွမ္းေနသူ ၊ လွမ္းေနသူနဲ႔ ေျပးေနသူ ဘယ္သူက ခရီးပိုေရာက္မလဲ ဘယ္သူက ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့မလဲဗ်ာ ။
ဘဝမွာ မွားတာမလုပ္တိုင္း ေအာင္ျမင္တာမဟုတ္ ၊ မွန္တာေတြကို လုပ္ဖို႔ လိုေနရင္လည္း အျမင့္ဆံုးေအာင္ျမင္မႈကိုဘယ္ေတာ့မွရမယ္မဟုတ္ေၾကာင္းပါဗ်ာ ။
( အေပၚက အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ နာမည္ေတြက မ်က္စိေရွ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေရွ႕ျမင္ရၾကားရတာေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ေရးထားတာပါ ။ သူတပါးအလုပ္အကိုင္ေတြကို ေစာ္ကားလိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိတာမို႔ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားရွိရင္ နားလည္ေပးေစလိုေၾကာင္းပါ )
Lynn Zarni
Photo Crd