ျမန္မာအစားအစာေၾကာင့္ အရွက္ရသတဲ့လား။
ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ္ေဒါအရမ္းအရမ္း ပြလို႔ စာေရးသည္။ ျမန္မာအစားအစာမွာ ဘယ္ဟာ ေကာင္းလည္းေမးေတာ့ သူ႔ေယာက်ားအေဖက Nothing တဲ့ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း basically nothing ဆိုတဲ့စာကိုဖတ္ၿပီး သူ႔စာကို ဆံုးေအာင္ေတာင္မဖတ္ႏိုင္ဘူး ေဒါပြတာ။
သူေစာင္သံုးမက် မက်ဘူးေပါ့။ ျမန္မာေတြကို ျပင္ေစခ်င္လို႔ ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ေတာ့ လာမဖာေလနဲ႔။ သူလည္းႏိုင္ငံျခားသားယူထားတာ ကိုယ္လာ္းႏိုင္ငံျခားသားယူထားတာ။ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကိုမွ မေလးစားတဲ့ေယာက်ာ
မ်ဳိးဆို ကိုသာဆို တံေတြးေတာင္လွည့္ေထြးမိမွာမဟုတဘူ။
ကိုယ့္ေယာက်ား ကိုယ္နဲ႔ရၿပီးတညိးက ျမန္မာထမင္းဟင္းပဲ စားတယ္။ကိုယ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့ မခ်က္ႏိုင္တဲ့ခ်ိန္ သူျမန္မာထမင္းဟင္းကိုလြမ္းတယ္။အဲ့ေတာ့ေနေကာင္းတာနဲ႔ထမင္းဟင္းခ်က္နည္းသင္တယ္။ ပဲပင္ေပ ါက္လား ေဖာက္တတ္တယ္။ အမဲႏွပ္လား သူႏွပ္တတ္တယ္။ တို႔ဖူးႀကိရမလားလာထား။
သူက ကိုယ့္ေယာက်ားျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳက္တာလို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ သူ႔အလုပ္ကို သူေန႔တိုင္းထမင္းခ်ဳိင့္ပဲထည့္တာ ဘာေပါင္မုန္႔မွမထည့္ဘူး။ အလုပ္ကလူေတြဆိုတာ သူ႔ဂ်ဳိင့္ကိုသြားေရက်လြန္းလို႔ ထမင္းဖိတ္ေကြးပါဦးေျပာရတဲ့အဆင့္။ အိမ္မွာစားၿပီးျပန္ရင္လည္းအကုန္ထုတ္ေပးလိုက္တာ
လူဆိုတာအႀကိဳက္ခ်င္းမတူလို႔ရတယ္။ ကို နာမည္ႀကီးလွပါတယ္ဆိုတဲ့အီတလီစာ လံုးဝမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္။ ဒါမယ့္ ကိုယ့္မွာပုတ္ခတ္ပိုင္ခြင့္ေတာ့ မရွိဘူး။ ဒါသူမ်ားယဥ္ေက်းမႈ သူမ်ားအစားအစာ။ အခုေတာေဘးတစိမ္းကေျပာေနတာ ကိုယ္တသက္လံုးစားလာတဲ့ ထမင္းဟင္းကိုအဆင့္တစက္မွမရွိေအာင္ ေျပာတာကိုဒင္းကပါအားေပးအားေျမႇာက္။
ျမန္မာျပည္မွာေခၚေကၽြးတည္းက ဘယ္လိုလမ္းေဘးဆိုင္မွာေခၚေကၽြးတယ္မသိ။ ဆိုင္ထမင္းဆိုင္ဟင္းဆိုတာေတာ္ သု႔တြက္က်န္ေအာင္ခ်က္မွာပဲ။ ထိုင္းနဲ႔ေတာ့လာမႏႈိင္းေလနဲ႔။ ထိုင္းဆိုတာ ကမဘာကသိတာ ႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ ဖာႏိုင္ငံ။ ငယ္ငယ္ေလးေတအဖိုးႀကီးေတနဲ႔ယူထားတာခပ္မ်ားမ်ား။
သူဆို႔ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံျခားသားလာတာမ်ားဆယ္ ႏိုင္ငံျခားသားကို ဦးတည္ၿပီးမွခ်က္ေရာင္းတာခပ္မ်ားမ်ား။ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ အခုမွပြင့္လင္းခါစ။ ဘယ္မေအေဘးႏိုင္ငံျခားသားက ထိုင္းႏိုင္ငံလိုဝင္ထြက္ခြင့္ရဖူးလို႔လည္း။
ကိုယ္လား ဟုတ္တယ္ ဖူးစာပါလို႔ သူနဲ႔ရတယ္။ ေအး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက် းမႈကိုေတာ့ မေစာ္ကားေလနဲ႔။ ဘယ္သူမွကိုယ္ခ်စ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ယူထားတဲ ့သူက ကိုယ့္မိဘကိုေစာ္ကားတာမႀကိဳက္ဘူး
ျမန္မာထမင္းဟင္းဆိုတာ ကိုယ့္ေယာ်ားပဲ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းမွာဘာပြဲရွိရွိ ကိုယ့္အိမ္ကခ်က္သြားရမယ္ဆို ျမန္မာ့႐ိုးရာစာရာပဲခ်က္တယ္။ ကိုယ့္ပြဲက အရင္ကုန္တာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဘယ္သူ႔ေမးေမးလူတိုင္းသိတယ္။ သူေျပာသလိုအားနာလို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီးထည့္စားစရာကိုမလိုတဲ့ေနရာ။
ေျပာလိုက္ဦးမယ္ ျမန္မာအစားအစာဆိုတာ ဘာအသားငါးခ်က္ခ်က္ ဒီအႏွစ္ဟင္ဟပဲ ဘာအသစ္မွမရွိဘူးဆိုတာ လာခဲ့စမ္းဘာ ေနာ္ေဝကငါ့အိမ္ကို တလလံုးမထပ္ေအာင္ခ်က္ေကၽြးလိုက္မယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ အထီးမွန္းမသိ အမမွန္းမသိ ကိုယ္သိတဲ့အဝန္းအဝိုင္းေလးလက္တဆုတ္စာေလးကို ကိုင္ၿပီး ေရးတဳ႕သူကို အျပန္ေတာ့ လူဌားနဲ႔ ပါ႐ိုက္ဖင္ကန္ၿပီးမွ အိမ္ကျပန္ခိုင္းမယ္။
ဒါအခုေနာက္ပိုင္း တိုင္းျပည္က မြဲျပာက်လာလို႔သာ။ ထမင္းဟင္းပြဲမွာ အခ် ဳိအစပ္အခ်ဥ္ားတဲ့လူစားမ်ဳိး။ ငါ့အိမ္လာတဲ့သူတိုင္း ထမင္းေကၽြးၿပီးမွ ျပန္လႊတ္တယ္။ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အားနာၿပီးမစားဘူး။ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားၿပီး သူတို႔ႀကိဳက္တာပါ ထုတ္ေပးလိုက္ေသးတာ။ ၿပီးဆု နင္အၿမဲခ်က္မေကၽြးလည္း လာလည္ပါတယ္ဆိုတာ ကိုယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုတာ ကိုယ့္မွာမရွိေတာင္ အငတ္ခံၿပီးေကၽြးတဲ့အမ်ဳိးလို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈေလးေတာ့ သိေအာင္ပါးပါးေလးပုတ္လိုက္ေသးတာ။ အခုေတဒင္းကပါအလိုတူအလိုပါ ျမန္မာ့ထမင္းဟင္းကို ပုတ္ခတ္ေနတာ။
ငါးထမင္းစိမ့္ေလးဆို ၾကာဇံဟင္းခါးေလးနဲ႔ အမဲေၾကာ္ေလးနဲ႔ ငါးမုန္႔ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ေဟာဂ်ဴးျမစ္ေလးနဲ႔ၾကက္သြန္ၿမိတ္ေလးတို႔ ျငဳပ္သီးေျခာက္။ ေၾကာ္ေလးနဲ႔။ အာ့လိုအစပ္အဟပ္တည့္တာမွမစားဖူးလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနပါေရာ့လား။
အိုင္းပတ္အစုတ္နဲ႔ ေဆးရံုမွာေရးေနရတာမို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ္လိုက္ၿပီ။ ေရးရမယ္ဆုတညလံုးေတာင္ကုန္မွာမဟုတ္ဘူး။
ဆု (ေခတၱေနာ္ေဝ)
ည ၂၂:၅၂