ေသးေပါက္ခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္တဲ့ဂ်ဴတီတစ္ညကေပါ့...
TB ခန္းထဲျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ လူနာတစ္ေယာက္ငိုေနတာေတြ႕လို႔
"ဟာ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ
ေယာက်္ားႀကီးျဖစ္ၿပီးဘာလို႔ငိုေနရတုန္း"
"ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေမာေနလို႔ပါဆရာရယ္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးလို႔ရမလား ဆရာတို႔လည္းအရမ္းအလုပ္ရႈပ္ေနတာေတြ႕လို႔ လာမေျပာရဲလို႔ပါ"တဲ့
ကိုယ္ေနာက္လိုက္မိတာေတာင္အားနာသြားတယ္
HIV positive နဲ႔ TB လူနာတစ္ေယာက္
X-ray ၾကည့္ေတာ့ အဆုတ္ႏွစ္ဖက္လံုးကမြလို႔
ညာဘက္အဆုတ္ထဲမွာကေရေတြ...
SPO2 တိုင္းၾကည့္ေတာ့ ၇၀ ေက်ာ္ပဲရွိတယ္ အဲ့ဒါနဲ႔
"ဆရာမေရ ဟိုလူနာကို ေအာက္စီဂ်င္ေပးေပးပါ"ဆိုၿပီး ေဆးတစ္လံုးသြားထိုးေပးလိုက္တယ္
သူ႔ကိုေဆးထိုးေပးၿပီးထိုင္ခံုျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္ရွိသလိုခံစားရတယ္
တကယ္ေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ေပးရံု ေဆးထိုးရံုနဲ႔သူေမာေနတာမသက္သာႏိုင္မွန္းသိတယ္
သူ႔အဆုတ္ထဲကေရကိုေဖာက္ထုတ္ေပးလိုက္မွ ဒီညသူေကာင္းေကာင္းအိပ္လို႔ရသြားမယ္
အဲ့လိုလုပ္တာကလည္းဘာမွမခက္တဲ့ကိစၥ အလြန္ဆံုးၾကာလွ ၁၅ မိနစ္ မိနစ္ ၂၀ ေပါ့
ဒါေပမယ့္...
ကိုယ္လည္းေသမွာေၾကာက္တယ္
လူနာက TB တင္မကဘူး HIV ကရွိေသးတယ္ သူ႔ကိုထားတဲ့တစ္ခန္းလံုးကလည္း TB ေတြခ်ည္းပဲ MDR ၂ ေယာက္ကအဆစ္ပါေသးတယ္
အခန္းကေလဝင္ေလထြက္လည္းေကာင္းဆိုေတာ့ရွယ္ေပါ့
Toilet သြားဖို႔အဲ့ဒီအခန္းကျဖတ္ရင္ေတာင္
အသက္ေအာင့္ၿပီးသြားရတာ
ဒီလိုမ်ိဳး procedure လုပ္ရင္အခ်ိန္ေပးရမယ္
မေတာ္လို႔ငါ့ပါကူးသြားရင္...
အဲ့ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ထိုင္လိုက္ ထလိုက္ ေရေသာက္လိုက္
ခဏေနေတာ့ အိမ္သာသြားသလိုလိုနဲ႔ သူ႔ကိုထပ္ၾကည့္လိုက္တယ္
ဟစိဟစိနဲ႔မ်က္ရည္ေတြက်လို႔
ကိုယ္လည္းဘယ္လိုမွဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
ကဲကြာ... ကူးခါမွကူးေရာ ဒီေရာဂါနဲ႔ေသဖို႔ကံပါလာရင္ေတာ့ေသရံုေပါ့
"ခင္ဗ်ားအဆုတ္ထဲမွာေရေတြရွိတယ္ အဲ့ဒီေရေတြကၽြန္ေတာ္ေဖာက္ထုတ္ေပးမယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေမာေနတာသက္သာသြားမယ္ ဟုတ္ၿပီလား"
လိုတဲ့ပစၥည္းေတြျပင္ဆင္ၿပီး house ညီေလးကိုပါေခၚလိုက္တယ္ သူကမလုပ္ဖူးဘူးဆိုလို႔သူ႔လည္းသင္ေပးမယ္ေပါ့
(တကယ္ေတာ့ေနာက္ပိုင္းအစအဆံုးနီးပါးသူပဲလုပ္သြားတာပါ ကိုယ္ကေဘးကေျပာေပးရံုပဲ)
ၾကားမွာေစာင္မီးက ၂ ခါေလာက္လာလိုက္ေသးတယ္
ထုတ္လိုက္ေတာ့ေရက 800 ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရတယ္
ခ်က္ခ်င္းေတာ့မသက္သာေသးဘူး
ည ၁၂ နာရီေလာက္ထပ္သြားၾကည့္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက တေခါေခါနဲ႔ စပါယ္ရွယ္ကိုယူေနတာ
ကိုယ္ေတြက pressure 80 ကတက္မလာတဲ့လူနာအတြက္ တိုင္ပတ္လို႔ေကာင္းတုန္း
မနက္ပိုင္းမျပန္ခင္သြားၾကည့္ေတာ့ သူက breakfast ေတာင္ေအးေဆးဆြဲေနၿပီ
"ဟိတ္လူ ဘယ္လိုလဲ မငိုေတာ့ဘူးလား"ဆိုေတာ့
"ေမာတာသက္သာသြားၿပီဆရာ ညကဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာရယ္"တဲ့ လက္အုပ္ေလးခ်ီလို႔...
ဘာမွႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ကိစၥမဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္ခံစားရတဲ့ feeling က ေတာ္ေတာ္မိုက္တယ္
အဆဲအဆိုခံရတာေတြ ပင္ပန္းတာေတြ လစာမေလာက္တာေတြေမ့ၿပီးဒီဘဝကိုေပ်ာ္သြားျပန္ေရာ
၂ ႏွစ္ေလာက္ေနလို႔မွထူးျခားမလာရင္ အလုပ္ထြက္ဖို႔စဥ္းစားထားေပမယ့္လည္း ဒီလိုဒုကၡေရာက္ေနတဲ့လူေတြအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ငါရွိေနသင့္တယ္ထင္တယ္လို႔အေတြးကေပၚျပန္ေရာ
ၾကယ္ငါးေလးေတြကိုပင္လယ္ထဲျပန္ပစ္ခ်တဲ့ပံုျပင္လိုေပါ့
ဒီတိုင္းျပည္မွာကမ္းေပၚတင္ေနတဲ့ၾကယ္ငါးေတြမွအမ်ားႀကီး...
စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာရွိတယ္ ေရျမဳပ္သြားတဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာရွိတယ္ မိဘမဲ့ေဂဟာေတြမွာရွိတယ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာရွိတယ္
အကုန္လံုးကိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုက္ေကာက္ႏိုင္မလဲ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လိုပဲလိုက္ေကာက္ၿပီးေရထဲျပန္လႊတ္တဲ့လူေတြမ်ားလာရင္ေတာ့ တစ္ခုခုေျပာင္းလဲတန္ေကာင္းပါတယ္
ေစာင္ဆရာဝန္အားလံုး... ဒါပဲ ဆိုတဲ့လူေတြ ႏိုင္ငံျခားမွအထင္ႀကီးတတ္တဲ့လက္တစ္ဆုပ္စာလူေတြကို ဥေပကၡာျပဳထားႏိုင္ရင္ေတာ့ အရာရာဟာေက်နပ္စရာခ်ည္းပါ 😆
Credit. Sayar Kham Zin